نمایش رادیویی
نمایش رادیو در شکل واقعی خود همان تئاتر است، با این تفاوت که در رادیو بیشتر جنبه شنیداری محور قرار می گیرد، اما در تصویر بیشتر جاذبه های دیداری مورد توجه است، در هر حال نمایشنامه رادیویی مثل تئاتر و سینما و تلویزیون باید اوج و فرود داشته باشد، شخصیت و دیالوگ و همه ویژگی های ارسطویی و غیر ارسطویی را دارا باشد تا در قالب یک نمایش رادیویی به شکل یک تولید شنیداری قرار گیرد. در حقیقت رادیو رسانه ای همه گیر و فراگیر است و با توجه به انبوه نمایشی که دارد، قاعدتا نمی توان ادعا کرد همیشه نمایشنامه هایش بسیار ناب و دراماتیک و اصولی است. گاهی ممکن است قصه گویی نمایش رادیویی اولویت پیدا کند و گاهی شخصیت پردازی و حتی دیالوگ بر کار چیره شود. تماشاگر هنرمندان نمایش را روی صحنه می‌بیند، اما پشت میکروفن. به عبارت دیگر رادیوتئاتر نه نمایش رادیویی صرف است و نه نمایش صحنه‌ای صرف. بلکه تلفیقی از این دو است. بنابراین می‌توان گفت که هر دوی آنهاست و هیچکدام آنها هم نیست. برای همین است که اهالی تئاتر و هنرمندان رادیو از ابن مدیون نوظهور به عنوان رسانه‌ای جدید نام می‌برند.
در فضاسازی نمایش رادیویی افکت تاثیر بسیار دارد. مثلا افکتور به وسیله مگس‌کش پلاستیکی صدای شلاق را می‌سازد. او در استودیو کاغذ مچاله می‌کند. اما شنونده احساس می‌کند در دل صحرا یا کوهستان آتشی فروزان شده است یا این‌که نوارهای ریل را زیر پا لگد می‌کند اما مخاطب در ذهن خود گردش بانویی را در چمنزار به نظاره می‌نشیند. در اجرای صحنه‌ای نمایش رادیویی مخاطب حین شنیدن و دیدن نمایش افکتور را نیز کنار هنرمندان می‌بیند و از حربه‌های او آگاه می‌شود. برای همین است که برخی‌ها معتقدند دیدن نمایش رادیویی از نزدیک در تصویرسازی ذهنی مخاطب خلل ایجاد می‌کند.
در رادیو بازیگر باید به گونه‌ای انتخاب گردد که نزدیک‌ترین صدا را به شخصیت نمایشی داستان داشته باشد چرا که تنها عنصر تخیلِ مخاطب در رادیو صداست، حال آن‌که در تئاتر، بازیگر تلاش می‌کند از لحاظ ظاهر هم به نقش نزدیک شود. در تئاتر بعد از این که کار برای اجرا آماده می‌شود؛ کارگردان در طول اجرا به عنوان یک ناظر حضور دارد، در حالی که در رادیو تا اتمام اجرا و ضبط نمایش، کارگردان به کار خود یعنی هدایت بازیگر و دیگر موارد (همچون یک رهبر ارکستر) می‌پردازد.
نمونه هایی از نمایش رادیویی برای دانلود:
